IC.XC.NIKA

IC.XC.NIKA
IC.XC.NIKA

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ


ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
  
    Στο μέτωπο, σ' όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου μέχρι ψηλά τις παγωμένες Πρέσπες, ο Ελληνικός στρατός άρχιζε να βλέπει παντού το ίδιο όραμα: Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από παλιά, του την είχαν τραγουδήσει όταν ήταν μωρό κι ονειρευόταν στην κούνια. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στην δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός.
 
Γράμμα από τη Μόροβα
Ο Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του.
«Αδελφέ μου Νίκο.
Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, που το είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις.
Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας,  σε απόσταση καμμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη.
- Τις ει; Μιλιά...
Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε:
- Τις ει;
Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!
Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Ε­μείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλαίψαμε σκληρά, για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας.
Υπογραμμίζω πως η επίθεσή μας πέτυχε τους Ιτα­λούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήμα­τα είχαν τραβηχθεί πίσω και τα καινούργια... κοιμόνταν! Το τι έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ηΥπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε».
 
Θαύμα στο Μπούμπεση
Ένα ζωντανό θαύμα της Παναγίας έζησαν στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο οι στρατιώτες του 51ου ανεξαρτήτου τάγματος, με διοικητή τον ταγματάρχη Πετράκη, στην κορυφογραμμή του Ροντένη, δεξιά της θρυλικής Κλει­σούρας.
Κάθε βράδυ, από τις 22-1-41 και έπειτα, στις 9.20 ακριβώς, το Βαρύ Ιταλικό πυροβολικό άρχιζε βολή ε­ναντίον του τάγματος Πετράκη και του δρόμου, άπ' ό­που περνούσαν τα μεταγωγικά. Πέρασαν ημέρες και το κακό συνεχιζόταν, δημιουργώντας εκνευρισμό και α­πώλειες. Τολμηροί ανιχνευτές των εμπροσθοφυλακών και αεροπόροι εξαπολύθηκαν μέχρι βαθιά στις Ιταλικές γραμμές, αλλά επέστρεψαν άπρακτοι. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα Ιταλικά πυροβόλα, ίσως γιατί οι Ιτα­λοί κάθε βράδυ τα μετακινούσαν.
Ήταν όμως απόλυτη ανάγκη να εντοπισθούν οι εχ­θρικές θέσεις. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακούστη­καν πάλι οι ομοβροντίες των Ιταλικών κανονιών.
— Παναγία μου, φώναξε τότε ο ταγματάρχης εντε­λώς αυθόρμητα, βοήθησε μας! Σώσε μας άπ' αυτούς τους δαίμονες.
Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο.
Σιγά-σιγά σχημάτισε κάτι σαν φωτοστέφανο. Και κάτω άπ' αυτό μερικά ασημένια συννεφάκια σχημάτισαν τη μορφή της Παναγίαςη οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σ' ένα φαράγγι, ανάμεσα σε δύο υ­ψώματα του Μπούμπεση. Το όραμα το είδαν όλοι στο τάγμα και ρίγησαν.
— Θαύμα! βροντοφώναξε ο ταγματάρχης.
— Θαύμα! Θαύμα! επανέλαβαν ον στρατιώτες και σταυροκοπήθηκαν.
Αμέσως έφυγε ένας σύνδεσμος με σημείωμα του Πετράκη για την πυροβολαρχία τού Τζήμα. Σε δέκα λε­πτά βρόντησαν τα ελληνικά κανόνια και σε είκοσι εσίγησαν τα ιταλικά. Οι οβίδες μας είχαν πετύχει απόλυτα τον στόχο.
 
Ο βλάσφημος ανθυπασπιστής
Ο Χρήστος Βέργος, επιστρατευμένος στον πόλεμο της Κορέας, διηγείται:
«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνον­ταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Oι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρού­σαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.
Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο. Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:
Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμ­πώντας το χέρι στον ώμο μου:
Θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο; Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση.
- Και ποια είσαι συ; τη ρώτησα.
Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά:
Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;
- Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πως είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστή μου;
- Ναι, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ' ό­λους τους στρατιώτες τού τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν' ανάψετε κεριά στ' αδέλφια σας που έ­χουν ταφεί εκεί;
Μ' αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύ­ρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.
- Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογγούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου.
Τού διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς τού Πουσάν.
Ενώ όμως λέγαμε αυτά. ξαναβλέπω τη γυναίκα τού ονείρου μου μπροστά μου.
— Αδαμάκο! βάζω μια φωνή. Η γυναίκα... Αυτή... Να... τη βλέπεις;
Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ο­μορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε:
- Μη φοβάσαι... Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι η Παναγία. Σας προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στις δυ­σκολότερες στιγμές της ζωής σου.
Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε άπ' τα βάθη της καρδιάς μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ που δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».
 
Ο  Ν. Ντραμουντανός διηγείται
μία θαυμαστή εμπει­ρία του από τον πόλεμο του '40:
«Ο λόχος μας πήρε διαταγή να καταλάβει ένα προ­χωρημένο ύψωμα για προγεφύρωμα. Στήσαμε ταμ­πούρι μέσα στα βράχια. Μόλις τακτοποιηθήκαμε, άρχι­σε να πέφτει πυκνό χιόνι. Έπεφτε αδιάκοπα δύο μερό­νυχτα κι έφτασε σε πολλά μέρη τα δύο μέτρα. Απο­κλειστήκαμε από την επιμελητεία. Καθένας είχε τροφές στο σακκίδιό του για μία ημέρα. Από την πείνα και το κρύο δεν λάβαμε πρόνοια «δια την αύριον» και τις κα­ταβροχθίσαμε.
Από κεϊ και πέρα άρχισε το μαρτύριο. Τη δίψα μας τη σβήναμε με το χιόνι, αλλά η πείνα μας θέριζε. Πε­ράσαμε έτσι πέντε μερόνυχτα. Σκελετωθήκαμε. Το ηθι­κό μας το διατηρούσαμε ακμαίο, αλλά η φύση έχει και τα όριά της. Μερικοί υπέκυψαν. Το ίδιο τέλος περιμέ­ναμε όλοι «υπέρ πίστεως και πατρίδος».
Τότε μία έμπνευση τού λοχαγού μας έκανε το θαύ­μα! Έβγαλε άπ' τον κόρφο του μία χάρτινη εικόνα της Παναγίας, την έστησε στο ψήλωμα και μας κάλεσε γύ­ρω του:
— Παλληκάρια μου! είπε. Στην κρίσιμη αυτή περί­σταση ένα θαύμα μόνο μπορεί να μας σώσει. Γονατίστε, παρακαλέστε την Παναγία, τη μητέρα του Θεαν­θρώπου, να μας βοηθήσει!
Πέσαμε στα γόνατα, υψώσαμε τα χέρια, παρακαλέ­σαμε θερμά. Δεν προλάβαμε να σηκωθούμε κι ακού­σαμε κουδούνια. Παραξενευτήκαμε και πιάσαμε τα ό­πλα. Πήραμε θέση «επί σκοπόν».
Δεν πέρασε ένα λεπτό και βλέπουμε ένα πελώριο μουλάρι να πλησιάζει κατάφορτο. Ανασκιρτήσαμε! Ζώο χωρίς οδηγό να περνά το βουνό, μ' ένα μέτρο χιόνι — το λιγώτερο — ήταν εντελώς αφύσικο. Καταλά­βαμε: Το οδηγούσε η Κυρία Θεοτόκος. Την ευχαρι­στήσαμε όλοι μαζί ψάλλοντας σιγανά, μα ολόκαρδα, το «Τη υπερμάχω» και άλλους ύμνους της. Το ζώο είχε πάνω του μία ολόκληρη επιμελητεία από τρόφιμα: κου­ραμάνες, τυριά, κονσέρβες, κονιάκ και άλλα.
Πολλές κι απίστευτες κακουχίες πέρασα στον πόλε­μο. Αλλ' αυτή μου μένει αξέχαστη, γιατί δεν είχε διέ­ξοδο. Την έδωσε όμως η Παναγία».


ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
"ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ"-ΕΚΔΟΣΗ 33Η
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ-ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ  2011
Ευχαριστούμε τον κ.Ευάγγελο Καραμπάτση για την αποστολή του βιβλίου

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

Κυριακή 28 Ὀκτωβρίου - Ἁγίας Σκέπης




Ἡ σημερινή ἡμέρα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, εἶναι γιά μᾶς τούς Ἕλληνες ἡμέρα ἐθνικῆς χαρᾶς καί εὐγνωμοσύνης πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἡμέρα χαρᾶς, διότι μέ τή σκέπη τῆς Ὑπερμάχου Στραγητοῦ, τῆς κυρίας Θεοτόκου, ἡ μικρή Ἑλλάς νίκησε τόν ἄξονα Ἰταλίας-Γερμανίας. Γιά τό λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μετέθεσε τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης ἀπό τήν 1η Ὀκτωβρίου πού ἦταν πρίν, στήν 28η Ὀκτωβρίου. Πῶς καθιερώθηκε ὅμως ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης;
Στά χρόνια τοῦ βασιλέως Λέοντα τοῦ Μεγάλου (457-474 μ.Χ.) στό Ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν γινόταν ἀγρυπνία. Ὁ Ναός αὐτός ἔχει ἕνα παρεκκλήσι, τό παρεκκλήσι τῆς ἁγίας Σοροῦ, ὅπου φυλάσσονταν ἡ τιμία ἐσθήτα τῆς Θεοτόκου, τό μαφόριον, δηλαδή ὁ πέπλος της, καί μέρος τῆς τιμίας ζώνης της. Στήν ἀγρυπνία, λοιπόν, πῆγε καί ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός. Κατά τά μεσάνυχτα βλέπει ὁ ὅσιος Ἀνδρέας τή Θεοτόκο Μαρία νά προχωρεῖ ἀπό τήν κεντρική πύλη πρός τό θυσιαστήριο. Φαινόταν πολύ ψηλή καί εἶχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων ἁγίων. 


Ἀνάμεσά τους ξεχώριζαν ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ὅταν ἔφτασε ἡ Θεοτόκος στόν σολέα, γονάτισε καί προσευχήθηκε πολλή ὥρα μέ θερμά δάκρυα ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν. Μετά τή δέηση μπῆκε στό θυσιαστήριο καί μέ μιά χαριτωμένη καί σεμνή κίνηση ἔβγαλε ἀπό τήν ἄχραντη κεφαλή της τό ἀστραφτερό της μαφόριο - τό ἔνδυμα πού μοιάζει μέ ἐσάρπα, ἀλλά καλύπτει καί τήν κεφαλή - καί καθώς ἦταν μεγάλο καί ἐπιβλητικό τό ἅπλωσε μέ τά πανάγια χέρια της σάν σκέπη πάνω στό ἐκκλησίασμα. Ἔτσι ἁπλωμένο τό ἔβλεπαν γιά πολλή ὥρα νά ἐκπέμπει θεϊκή δόξα. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν καί τό μαφόριο νά σκορπίζει τή χάρη της. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε νά ἀνεβαίνει στόν οὐρανό, ἄρχισε καί ἡ θεία Σκέπη νά μικραίνει λίγο-λίγο καί νά χάνεται. Τό ἱερό αὐτό μαφόριο, πού φυλασσόταν ἐκεῖ, συμβόλιζε τή χάρη πού παρέχει ἡ Θεοτόκος στούς πιστούς.
Μέ ἀφορμή αὐτό τό ὅραμα πού εἶδαν ὁ ὅσιος Ἀνδρέας καί ὁ μαθητής του Ἐπιφάνιος, καθιερώθηκε ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίζει πώς ἡ Παναγία μᾶς σκεπάζει καί μᾶς προστατεύει μέ τίς παρακλήσεις της καί μέ τά δάκρυά της.
Ἔτσι τήν ἔβλεπαν καί  οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες τό 1940 πάνω στά χιονισμένα βουνά νά τούς σκεπάζει καί νά τούς προστατεύει ἀπό τούς ἐχθρούς. Δέν χωράει ἀμφιβολία ὅτι ἡ ἔνδοξος νίκη τῶν Ἑλλήνων τό 1940 ἀποτελεῖ ἕνα θαῦμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Στά κρίσιμα ἐκεῖνα χρόνια τοῦ πολέμου οἱ Ἕλληνες, ἄνδρες καί γυναῖκες, ἐμπιστεύθηκαν τόν ἀγώνα τους στά χέρια τῆς Παναγίας. Καθημερινά γέμιζαν οἱ ναοί τῆς Ἑλλάδος καί ἔψαλλαν οἱ πιστοί τήν Παράκληση τῆς Παναγίας καί ζητοῦσαν νά ὑπερασπιστεῖ τό δίκαιό τους. Καί τήν ἔβλεπαν τά παλληκάρια μας ζωντανή, νά τούς ἐμψυχώνει καί νά τούς σκεπάζει, ὅταν πολεμοῦσαν στό μέτωπο. Χάρη στή Σκέπη τῆς Παναγίας μας οἱ στρατιῶτες ἔπαιρναν θάρρος, περιφρονοῦσαν τή λογική τῶν ἀριθμῶν καί ἀντιστέκονταν στίς σιδερόφρακτες ἐχθρικές στρατιές μέ τέτοιο ἡρωισμό πού ὅλοι τούς κοίταζαν μέ μεγάλο θαυμασμό.
Ἀλλά καί σήμερα πρέπει νά προστρέξουμε στή Σκέπη τῆς  Παναγίας μας, στίς προσευχές της καί στά δάκρυά της, γιά νά σωθεῖ ἡ ἀγαπημένη μας πατρίδα. Σήμερα οἱ κατακτητές δέν ἦλθαν μέ ὅπλα, μέ ἄρματα καί μέ ἀεροπλάνα, γιά νά μᾶς ὑποδουλώσουν καί νά πάρουν τή γῆ μας. Σήμερα οἱ εἰσβολεῖς χρησιμοποιοῦν ἄλλα μέσα, γιά νά κατακτήσουν τά ἐδάφη μας. Χρησιμοποιοῦν τόν οἰκονομικό ἀποκλεισμό, δημιουργοῦν ὑπέρογκα χρέη, βάζουν ἀβάστακτους φόρους, διαλύουν τίς οἰκογένειες, γκρεμίζουν τά ἱερά καί τά ὅσια, τά ἤθη καί τά ἔθιμα, τίς παραδόσεις μας. Προσπαθοῦν νά ἀποχριστιανοποιήσουν τό ἔθνος μας, νά μᾶς κόψουν κάθε σύνδεσμο μέ τήν Ἐκκλησία, τό Χριστό καί τήν Παναγία, χρησιμοποιώντας νομοθεσίες ὑπέρ τῆς δῆθεν θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἀλλοιώνοντας τήν ἐθνική μας ἱστορία, προβάλλοντας στά κανάλια τό νέο τρόπο ζωῆς χωρίς Χριστό καί Ἑλλάδα.
Ἀδελφοί, ὁ ἐχθρός εἶναι  ὁ ἴδιος καί τό ’40 καί σήμερα. Ὁ τρόπος πολέμου ἀλλάζει. Ἄς γεμίσουμε  καί μεῖς τίς Ἐκκλησίες μας, ἄς ψάλλουμε καθημερινά τήν Παράκληση  στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἄς μετανοήσουμε καί ἄς ἐξομολογηθοῦμε καί ἄς παρακαλοῦμε ἡ ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά σκεπάσει καί πάλι τό ἔθνος μας καί νά μᾶς σώσει ἀπό τούς ἐχθρούς μας.
Ιερά Μητρόπολη Δράμας

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Αγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης. Προστάτης της Θεσσαλονίκης μας και ολόκληρης της Ορθοδοξίας.

Ο Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος, γόνος της ένδοξης πόλης τηςΘεσσαλονίκης, ήταν στρατιωτικός στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-305). Γενναίος και ατρόμητος στρατιώτης του Χριστού και κήρυκας της χριστιανικής πίστης, είναι παράδειγμα χριστιανικού μαρτυρίου.
Θα λέγαμε ότι ο Άγιος Δημήτριος υπήρξε ο πρώτος κατηχητής της Εκκλησίας μας. Διότι χωρίς τον παραμικρό φόβο κατηχούσε τους νέους της πόλης, εμπνέοντας σ’ αυτούς την χριστιανική πίστη.
Η δραστηριότητα αυτή του Δημητίου καταγγέλθηκε στον Διοκλητιανό, ο οποίος τον κάλεσε στα ανάκτορα. Ο Δημήτριος δήλωσε στον Διοκλητιανό ότι πράγματι είναι χριστιανός, διότι μόνο ο Χριστός παρέχει λύτρωση και αιώνια ζωή. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και τον έκλεισαν στη φυλακή.
Αλλά τις ημέρες εκείνες γίνονταν στη Θεσσαλονίκη αγώνες. Οι ειδωλολάτρες, εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη κάποιου Λυαίου, προκαλούσαν τους χριστιανούς να τον αντιμετωπίσουν. Τότε ένας νεαρός χριστιανός, ο Νέστωρ, αφού πήρε την ευχή του Δημητρίου μέσα από τη φυλακή, μπήκε στο στάδιο και νίκησε τον σωματώδη Λυαίο.
Ο Διοκλητιανός όταν έμαθε την αιτία της ήττας του Λυαίου, έστειλε στρατιώτες στη φυλακή και με τη λόγχη σκότωσαν το Δημήτριο και τον Νέστορα. Η δε μητέρα Εκκλησία περιβάλλεται «ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα των μαρτύρων της», διότι αυτά τα τέκνα αποτελούν το καύχημά της.
Απολυτίκιο
«Μέγαν εὔρατο, ἐν τοῖς κινδύνοις, σέ ὑπέρμαχον, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τά ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὔν Λυαίου καθειλες τήν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίω θαρρύνας τόν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμίν τό μέγα ἔλεος»

Ο πολιούχος και προστάτης της Θεσσαλονίκης μεγαλομάρτυρας Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης, με το γνώριμο πρόσωπο, υπήρξε πρότυπο για τους μεταγενέστερους αγιογράφους.
Ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης,εικονίζεται από τον Πανσέληνο όρθιος να κρατάει με το δεξί χέρι δόρυ και με το αριστερό τόξο με δύο βέλη. Πίσω διακρίνεται η ασπίδα του.
Έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-304) και του Μαξιμιανού (286-305). Μαρτύρησε, όταν ο δεύτερος βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου με την προσευχή του κρατούμενου στο βαλανείο, που βρισκόταν δίπλα στο στάδιο, αγίου Δημητρίου, ο χριστιανός νέος Νέστορας νίκησε τον θηριώδη παλαιστή Λυαίο.
Ο Μαξιμιανός δεν περιορίσθηκε, μετά από το απρόβλεπτο αυτό, στη θανάτωση του Νέστορα, αλλά έδωσε εντολή να λογχίσουν και τον άγιο.
Η Θεσσαλονίκη σήμερα κοσμείται με μεγαλόπρεπο ναό προς τιμήν του, όπου φυλάσσονται τα ιερά λείψανά του, και είναι ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα των Βαλκανίων.
Έχει σχήμα πεντάκλιτης βασιλικής με ξύλινη στέγη και ανεγέρθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, κοντά στον χώρο όπου μαρτύρησε ο άγιος.
Η ανέγερση του αρχικού ναού τοποθετείται στο 413.
Ο σημερινός ναός είναι αποτέλεσμα της αναστήλωσης (1949) μετά τη μεγάλη πυρκαγιά τον 1917, που κατέστρεψε το μνημείο. Στο μακρύ αυτό χρονικό διάστημα από τον 5ο έως τον 20ο αιώνα το κτίσμα υπέστη επισκευές, προσθήκες και διαρρυθμίσεις.
Το 1490 ή το 1491, επί σουλτάνου Βαγιαζήτ Β΄ (1481-1512) μετατράπηκε σε τζαμί με την ονομασία «Κασημιέ». Οι τοιχογραφίες (1308) του παρεκκλησίου του Αγίου Ευθυμίου αποδίδονται στον Πανσέληνο.
Τα λείψανα του αγίου μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη από το San Lorenzo in Campo της Ιταλίας, όπου είχαν μεταφερθεί στα μεσαιωνικά χρόνια, με ενέργειες του αείμνηστου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Β’.
Ποιό ελληνικό σπίτι δεν έχει έναν Δημήτρη; Σε όλους αυτούς ευχόμαστε Χρόνια Πολλά και Χρόνια Ορθόδοξα.


Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Το δέντρο γνωρίζεται από τους καρπούς του. Τα δύο θεμέλια. Κατα Λουκαν ΣΤ'

Κατα Λουκαν ΣΤ' (ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 6)

Το δέντρο γνωρίζεται από τους καρπούς του

43 «Γιατί δεν υπάρχει δέντρο καλό που να κάνει καρπό σάπιο, ούτε πάλι δέντρο σάπιο που να κάνει καρπό καλό.  44 Γιατί κάθε δέντρο γνωρίζεται από το δικό του καρπό. Γιατί από αγκάθια δε μαζεύουν σύκα ούτε από βάτο τρυγούν σταφύλια.  45 Ο αγαθός άνθρωπος από τον αγαθό θησαυρό της καρδιάς του προφέρει το αγαθό, και ο κακός από τον κακό προφέρει το κακό. Γιατί από το περίσσευμα της καρδιάς μιλά το στόμα του». 

Τα δύο θεμέλια

46 «Και τι με καλείτε: “Κύριε, Κύριε”, και δεν κάνετε όσα λέω;  47 Καθένας που έρχεται προς εμένα και ακούει τα λόγια μου και τα εφαρμόζει θα σας υποδείξω με ποιον είναι όμοιος:  48 όμοιος είναι με άνθρωπο που οικοδομεί οικία, ο οποίος έσκαψε και βάθυνε και έθεσε θεμέλιο πάνω στο βράχο. Και όταν έγινε πλημμύρα, όρμησε ο ποταμός πάνω στην οικία εκείνη, αλλά δεν μπόρεσε να τη σαλέψει, γιατί οικοδομήθηκε καλά.  49 Αλλά εκείνος που άκουσε και δεν εφάρμοσε είναι όμοιος με άνθρωπο που οικοδόμησε οικία πάνω στη γη χωρίς θεμέλια. Σ’ αυτήν την οικία όρμησε πάνω ο ποταμός και ευθύς κατάπεσε, και το ρήγμα της οικίας εκείνης έγινε μεγάλο». 

Περί κατακρίσεως του πλησίον

Κατα Λουκαν ΣΤ΄(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 6)
37 «Και μην κρίνετε, και δε θα κριθείτε. και μην καταδικάζετε, και δε θα καταδικαστείτε. Συγχωρείτε και θα συγχωρεθείτε.  38 Δίνετε και θα σας δοθεί. μέτρο καλό, πιεσμένο, κουνημένο, που να ξεχύνεται θα δώσουν στην αγκαλιά σας. Γιατί με όποιο μέτρο μετράτε θα μετρηθεί αντίστοιχα σ’ εσάς».  39 Είπε μάλιστα και μια παραβολή σ’ αυτούς: «Μήπως δύναται τυφλός να οδηγεί τυφλό; Δε θα πέσουν και οι δύο σε βόθρο; 40 Δεν υπάρχει μαθητής πάνω από το δάσκαλό του. και κάθε καταρτισμένος θα είναι όπως ο δάσκαλός του.  41 Και γιατί βλέπεις την αγκίδα που είναι μέσα στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι που είναι μέσα στο δικό σου μάτι δεν παρατηρείς;  42 Πώς δύνασαι να λες στον αδελφό σου: “Αδελφέ, άφησε να βγάλω την αγκίδα που είναι μέσα στο μάτι σου”, ενώ ο ίδιος το δοκάρι μέσα στο μάτι σου δεν βλέπεις; Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου, και τότε θα δεις καθαρά την αγκίδα που είναι μέσα στο μάτι του αδελφού σου, για να τη βγάλεις».