Απόστολος: Πραξ. β΄ 1-11Ευαγγέλιο: Ιωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12
«Λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς» (Πραξ. α΄8).
Δυο σημαντικά γεγονότα προβάλλουν κατά τη σημερινή ημέρα της Πεντηκοστής. Πρώτον, η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και δεύτερον η ίδρυση της Εκκλησίας. Η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη εξαγγελία του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη. Η πρώτη εξαγγελία αναφερόταν στον ερχομό του Μεσσία, του Λυτρωτή που εκπληρώθηκε με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, του Ιησού Χριστού. Η δεύτερη εξαγγελία αναφερόταν στον ερχομό, τη δωρεά και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, που ήταν συνδεδεμένη με την πρώτη, η οποία μάλιστα εθεωρείτο και ως προϋπόθεση.
Διότι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος «ηγοράσθη δια του αίματος του Χριστού, το οποίον υπήρξε το πολυτιμότατον τίμημα» και το οποίον έπρεπε να καταβληθεί για να μας δοθεί το Άγιο Πνεύμα. Σήμερα, λοιπόν, εκπληρώνεται μια από τις εξαγγελίες του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη μέσω του προφήτη Ιωήλ: «Αυτό θα συμβεί στις έσχατες ημέρες, λέει ο Θεός: Θα χαρίσω πλουσιοπάροχα το Πνεύμα μου σε κάθε άνθρωπο».
Ενώ ως τώρα το Άγιο Πνεύμα επενέβαινε επιλεκτικά φωτίζοντας και καθοδηγώντας κάποιες προφητικές μορφές της Παλαιάς Διαθήκης, από την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα χαρίζεται πλουσιοπάροχα «επί πάσαν σάρκα» (Πράξ. β΄ 17). Μάλιστα τούτο το γεγονός αποτελεί κατά τον υμνωδό «προθεσμία επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν», ιδιαίτερα και της Καινής Διαθήκης. Ο ίδιος ο Ιησούς λίγο πριν αναληφθεί εις τους ουρανούς έδινε τη σπουδαία υπόσχεση στους μαθητές του ότι: «θα λάβετε δύναμη όταν θα έρθει το Άγιο Πνεύμα σε εσάς, και θα γίνετε μάρτυρες δικοί μου στην Ιερουσαλήμ, σε όλη την Ιουδαία και τη Σαμάρεια και ως τα πέρατα της γης». (Πραξ. α΄ 8).
Προαιώνιες, λοιπόν, αλλά και πρόσφατες υποσχέσεις του Θεού σχετικά με το Άγιο Πνεύμα εκπληρώνονται σήμερα. Αισθητή η παρουσία του Αγίου Πνεύματος. «ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας» και «γλώσσαις ωσεί πυρός». Αισθητή η παρουσία, αλλά αισθητά και τα αποτελέσματα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Αισθητή η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, όχι μόνο στους Μαθητές του Χριστού, αλλά και στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ που κατευθύνθηκαν προς το μέρος «της φερόμενης πνοής βιαίας». Αισθητά και μάλιστα άμεσα τα αποτελέσματα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Οι αγράμματοι ψαράδες της Γαλιλαίας γίνονται πάνσοφοι και διηγούνται, όχι μόνο στη δική τους γλώσσα, αλλά σε όλες τις γλώσσες των παρευρισκομένων τα μεγαλεία του Θεού. Παράλληλα οι δειλοί και φοβισμένοι μαθητές ανοίγουν τις κλειστές πόρτες και από τους εξώστες και τις πλατείες γίνονται κήρυκες τόσο της Αναστάσεως του Ιησού, όσο και τις επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος. Ριζική ακόμα η αλλαγή στην καθημερινή ζωή τους. Ξεπέρασαν ελλείψεις, αδυναμίες και ατέλειες. Έγιναν πρότυπα τελειότητας και αγιότητας για τούτο με αίσθημα ευθύνης καλούσαν τους ανθρώπους να μιμηθούν τη ζωή τους, γιατί αυτοί μιμήθηκαν τη ζωή του Χριστού.
«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ Κορ. ια΄ 1) ήταν η σταθερή προτροπή του Αποστόλου Παύλου προς τους Χριστιανούς. Από τότε οι μιμητές του Αποστόλου Παύλου πληθαίνουν χάρις στο φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Από τότε διδάσκουν με την υποδειγματική ζωή τους γιατί, ενώ βρίσκονται στη γη η συμπεριφορά τους είναι ουράνια. Με τον φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος κάλεσαν και πάλι σε ενότητα τους ανθρώπους. Όλοι ανεξάρτητα από μόρφωση και κοινωνική τάξη, ανεξάρτητα από φύλο, χρώμα ή φυλετική καταγωγή έγιναν δέκτες των καρπών του Αγίου Πνεύματος τους οποίους και μετέφεραν στην καθημερινή ζωή τους. Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος εκφράζεται με μια πολυμορφία και όχι με μια μεμονωμένη αρετή. Τέτοιοι καρποί κατά τον Απόστολο Παύλο είναι «η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η εγκράτεια» (Γαλ. ε΄ 22-23). Με αυτά τα χαρίσματα έγιναν τα διαχρονικά πρότυπα που μας καλούν να τα μιμηθούμε.
Το ότι η πολυμορφία δεν προϋποθέτει διάσπαση αλλά ενότητα και αλληλεξάρτηση επιβεβαιώνεται από τον όρο «ο δε καρπός» και όχι οι καρποί του Πνεύματος. Η αποδοχή του προϋποθέτει πίστη και επιβεβαίωση στην πράξη με την αγάπη που αποτελεί και την πραγματική θεογνωσία.
Αγάπη και πίστη είναι οι δυο βασικότερες χριστιανικές αρετές που συνδέονται μεταξύ τους. Αγάπη και πίστη προς τον Θεό, αλλά και αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτή η αδιάσπαστη ενότητα εκφράζεται μέσα από τα λόγια της θείας λειτουργίας «αγαπήσωμεν, αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον». Δεν μπορεί να υπάρξει πίστη και αγάπη προς τον Θεό αν δεν υπάρξει αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Τονίζει ο Ευαγγελιστής της αγάπης, ο Ιωάννης: «Ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού» (Α΄ Ιωάν. δ΄21). Μάλιστα η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι και η επιβεβαίωση της αγάπης προς τον Θεόν.
Η αγάπη δεν είναι σχήμα λόγου. Η αγάπη είναι «αγαθότροπος βίος». Η αγάπη εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Η αγάπη είναι μια διαρκής θυσία. Προσφέρει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Κατά τον Απόστολο Παύλο «εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη• εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί• εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει, ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος• ξεχνάει το κακό που τον έχουν κάνει, δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 4-7).
Αδελφοί μου, οι Χριστιανοί της σημερινής εποχής που επενδύσαμε στην τεχνολογία και την επιστήμη πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρισκόμαστε στον πιο πάνω καρπό του Αγίου Πνεύματος; Ο βίος και η πολιτεία μας βοά ότι απογυμνωθήκαμε τόσο από την ηθική όσο και τις εν γένει αρετές. Ενέργειες, κρίσεις, αλλά και αστοχία σε τέτοιο βαθμό στις αποφάσεις μας δημιουργεί την αίσθηση ότι αρνούμαστε συνειδητά τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Δυστυχώς με λόγια και με πράξεις καθημερινά «βλασφημούμε κατά του Αγίου Πνεύματος». Το κακό που υπάρχει μέσα μας και γύρω μας δε δαμάζεται με την επιβολή του τεχνικού πολιτισμού. Το κακό για να δαμαστεί χρειάζεται ηθική δύναμη. Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται «δύναμις εξ’ ύψους» που μπορεί να προσφέρει το Άγιο Πνεύμα. Μόνο με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μπορεί να υπάρξει ηθική αναγέννηση και αγιασμός. Αυτός είναι ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός. Ας το παρακαλέσουμε «ελθέ και σκήνωσον εν ημίν». Αμήν.
ΠΗΓΉ: http://aktines.blogspot.gr/2013/06/blog-post_3816.html
Ενώ ως τώρα το Άγιο Πνεύμα επενέβαινε επιλεκτικά φωτίζοντας και καθοδηγώντας κάποιες προφητικές μορφές της Παλαιάς Διαθήκης, από την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα χαρίζεται πλουσιοπάροχα «επί πάσαν σάρκα» (Πράξ. β΄ 17). Μάλιστα τούτο το γεγονός αποτελεί κατά τον υμνωδό «προθεσμία επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν», ιδιαίτερα και της Καινής Διαθήκης. Ο ίδιος ο Ιησούς λίγο πριν αναληφθεί εις τους ουρανούς έδινε τη σπουδαία υπόσχεση στους μαθητές του ότι: «θα λάβετε δύναμη όταν θα έρθει το Άγιο Πνεύμα σε εσάς, και θα γίνετε μάρτυρες δικοί μου στην Ιερουσαλήμ, σε όλη την Ιουδαία και τη Σαμάρεια και ως τα πέρατα της γης». (Πραξ. α΄ 8).
Προαιώνιες, λοιπόν, αλλά και πρόσφατες υποσχέσεις του Θεού σχετικά με το Άγιο Πνεύμα εκπληρώνονται σήμερα. Αισθητή η παρουσία του Αγίου Πνεύματος. «ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας» και «γλώσσαις ωσεί πυρός». Αισθητή η παρουσία, αλλά αισθητά και τα αποτελέσματα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Αισθητή η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, όχι μόνο στους Μαθητές του Χριστού, αλλά και στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ που κατευθύνθηκαν προς το μέρος «της φερόμενης πνοής βιαίας». Αισθητά και μάλιστα άμεσα τα αποτελέσματα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Οι αγράμματοι ψαράδες της Γαλιλαίας γίνονται πάνσοφοι και διηγούνται, όχι μόνο στη δική τους γλώσσα, αλλά σε όλες τις γλώσσες των παρευρισκομένων τα μεγαλεία του Θεού. Παράλληλα οι δειλοί και φοβισμένοι μαθητές ανοίγουν τις κλειστές πόρτες και από τους εξώστες και τις πλατείες γίνονται κήρυκες τόσο της Αναστάσεως του Ιησού, όσο και τις επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος. Ριζική ακόμα η αλλαγή στην καθημερινή ζωή τους. Ξεπέρασαν ελλείψεις, αδυναμίες και ατέλειες. Έγιναν πρότυπα τελειότητας και αγιότητας για τούτο με αίσθημα ευθύνης καλούσαν τους ανθρώπους να μιμηθούν τη ζωή τους, γιατί αυτοί μιμήθηκαν τη ζωή του Χριστού.
«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ Κορ. ια΄ 1) ήταν η σταθερή προτροπή του Αποστόλου Παύλου προς τους Χριστιανούς. Από τότε οι μιμητές του Αποστόλου Παύλου πληθαίνουν χάρις στο φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Από τότε διδάσκουν με την υποδειγματική ζωή τους γιατί, ενώ βρίσκονται στη γη η συμπεριφορά τους είναι ουράνια. Με τον φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος κάλεσαν και πάλι σε ενότητα τους ανθρώπους. Όλοι ανεξάρτητα από μόρφωση και κοινωνική τάξη, ανεξάρτητα από φύλο, χρώμα ή φυλετική καταγωγή έγιναν δέκτες των καρπών του Αγίου Πνεύματος τους οποίους και μετέφεραν στην καθημερινή ζωή τους. Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος εκφράζεται με μια πολυμορφία και όχι με μια μεμονωμένη αρετή. Τέτοιοι καρποί κατά τον Απόστολο Παύλο είναι «η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η εγκράτεια» (Γαλ. ε΄ 22-23). Με αυτά τα χαρίσματα έγιναν τα διαχρονικά πρότυπα που μας καλούν να τα μιμηθούμε.
Το ότι η πολυμορφία δεν προϋποθέτει διάσπαση αλλά ενότητα και αλληλεξάρτηση επιβεβαιώνεται από τον όρο «ο δε καρπός» και όχι οι καρποί του Πνεύματος. Η αποδοχή του προϋποθέτει πίστη και επιβεβαίωση στην πράξη με την αγάπη που αποτελεί και την πραγματική θεογνωσία.
Αγάπη και πίστη είναι οι δυο βασικότερες χριστιανικές αρετές που συνδέονται μεταξύ τους. Αγάπη και πίστη προς τον Θεό, αλλά και αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτή η αδιάσπαστη ενότητα εκφράζεται μέσα από τα λόγια της θείας λειτουργίας «αγαπήσωμεν, αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον». Δεν μπορεί να υπάρξει πίστη και αγάπη προς τον Θεό αν δεν υπάρξει αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Τονίζει ο Ευαγγελιστής της αγάπης, ο Ιωάννης: «Ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού» (Α΄ Ιωάν. δ΄21). Μάλιστα η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι και η επιβεβαίωση της αγάπης προς τον Θεόν.
Η αγάπη δεν είναι σχήμα λόγου. Η αγάπη είναι «αγαθότροπος βίος». Η αγάπη εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Η αγάπη είναι μια διαρκής θυσία. Προσφέρει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Κατά τον Απόστολο Παύλο «εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη• εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί• εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει, ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος• ξεχνάει το κακό που τον έχουν κάνει, δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 4-7).
Αδελφοί μου, οι Χριστιανοί της σημερινής εποχής που επενδύσαμε στην τεχνολογία και την επιστήμη πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρισκόμαστε στον πιο πάνω καρπό του Αγίου Πνεύματος; Ο βίος και η πολιτεία μας βοά ότι απογυμνωθήκαμε τόσο από την ηθική όσο και τις εν γένει αρετές. Ενέργειες, κρίσεις, αλλά και αστοχία σε τέτοιο βαθμό στις αποφάσεις μας δημιουργεί την αίσθηση ότι αρνούμαστε συνειδητά τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Δυστυχώς με λόγια και με πράξεις καθημερινά «βλασφημούμε κατά του Αγίου Πνεύματος». Το κακό που υπάρχει μέσα μας και γύρω μας δε δαμάζεται με την επιβολή του τεχνικού πολιτισμού. Το κακό για να δαμαστεί χρειάζεται ηθική δύναμη. Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται «δύναμις εξ’ ύψους» που μπορεί να προσφέρει το Άγιο Πνεύμα. Μόνο με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μπορεί να υπάρξει ηθική αναγέννηση και αγιασμός. Αυτός είναι ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός. Ας το παρακαλέσουμε «ελθέ και σκήνωσον εν ημίν». Αμήν.
ΠΗΓΉ: http://aktines.blogspot.gr/2013/06/blog-post_3816.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου